ciężko dysząc wdrapała się na drugie piętro komendy rejonowej policji i delikatnie uchyliła drzwi. &lt;q&gt;- Kazano mi tutaj się zgłosić, do pana&lt;/&gt; - powiedziała głośno, sapiąc jeszcze z wysiłku &lt;q&gt;- Nazywam się Jadwiga Z. i przyszłam żeby...&lt;/&gt;<br>&lt;q&gt;- To pani...?&lt;/&gt; - komisarz Artur J. nie potrafił ukryć zdziwienia. Spodziewał się starej, siwej, zaniedbanej i bezzębnej kobieciny, bo tak mu ją opisał kolega, który w drugi dzień świąt miał dyżur. &lt;q&gt;"Mówię ci, gdyby dać jej do ręki kosz, a na głowie zawiązać wełnianą, kolorową chustkę, wyglądałaby jak typowa wiejska, stara babina, handlująca jajkami na targu"&lt;/&gt;. Tymczasem stała przed nim kobieta wprawdzie już nie najmłodsza, ale starannie uczesana