usiłował uspokoić siebie i żonę, ale tak do<br>końca nie był pewien, czy Kargul dobrze się przysłuży zbawieniu jego<br>matki.<br> - &lt;orig&gt;żeb'&lt;/&gt; tylko ten dywersant o gorsze niebo dla naszej mamy nie<br>postarał &lt;orig&gt;sia&lt;/&gt; - Marynią szarpnął nagły szloch. - A tak chciała się<br>źrebaka doczekać.<br> - Może dobry Pan Bóg zlituje się i kobyłę dopuści - wyraził szeptem<br>swoją ufność w Boga Kaźmierz. Patrzył nieprzychylnie na Kargula, który<br>klęcząc u wezgłowia umierającej, wciąż się wiercił jak dziecko, co za<br>karę klęczy na grochu. Powodem tego był mauzer, który trzymał pod<br>kolanami. Kiedy babcia Leonia wyznała swój największy grzech - że to<br>przez nią Witia zniknął, bo