której można się już było podnieść, z boku, z ciemności usłyszeli: obie sanitariuszki, wlokące dotychczas rannego na kocu, przypełzły ze swym ciężarem, zanurzonym pod powierzchnią bryi. Któraś płacząc, z trudem odszukała po omacku jego twarz, siorbiąc po dziecinnemu nosem wołała, że ranny nie oddycha. Druga stała jak martwa. Puściła brzeg koca.<br>- Co robisz?<br>&lt;page nr=325&gt; - Umarłego?... - szepnęła, jakby wzruszyła ramionami. Niteczka spostrzegła, że wraca tam - o krok - Kolumb, ale w tej chwili czoło kolumny ruszyło. Za moment zgiął ją straszny ciężar zwalony na ramiona. Teraz trzymało myśl, jakby schyloną w obłędnym uścisku, wspomnienie tamtego momentu. Jej zmęczone do kresu sił ciało nienawidziło każdym