za pana Bogusia? Z własnej,<br>nieprzymuszonej woli?<br> Znów śmiech.<br> - A wszystko, że gadam z nimi i wypiję czasem ten kieliszeczek -<br>mówiła ciocia Zosia przez łzy. - Lubię tych ludzi. Kocham takich jak<br>oni.<br> - Zastanów się, zastanów - głos mamy. - Pan Boguś to dobra partia<br>dla wdowy. Wolałabyś Wielką Szczękę? Może zaczniesz Promienistego<br>kokietować?<br> Śmiały się obie do kolacji.<br><br><br> Czasem na plaży, leżąc obok dołu Federkiewiczów, słuchałem, jak<br>Emil czyta głośno gazetę przyniesioną z kiosku. Jego ojciec chichotał<br>po każdej odczytanej wiadomości. Emil wtórował głośniej - śmiali się<br>nawet z tytułów.<br> - "Był surowy dla wrogów rewolucji, bo kochał ludzi". To o<br>Dzierżyńskim, tatusiu.<br><br><br>&lt;page nr=91&gt;<br> Nie zawsze