z teatru prawdziwe charaktery jako zbyt grubiańskie, prosty język jako zbyt trywialny, filozofię i namiętności jako dziwactwo, a poezję jako przesadę"&lt;/&gt;.<br>W sprawach estetyki i stylu dramatu dyskusje toczyły się od początku po finał romantyzmu wokół pytań o możliwości wzbogacenia dramatu przez spojenie kontrastów: stylu wysokiego i niskiego, wprowadzenia elementów komizmu do tragedii, groteskowego połączenia piękna i brzydoty, dobra i zła.<br>Już Friedrich Schelling pisał, że "u podstaw nowożytnego dramatu leży zasada pomieszania przeciwieństw, a więc przede wszystkim tragizmu i komizmu". Rozwijał tę myśl August Wilhelm Schlegel w wykładzie XII, poświęconym Arystofanesowi (ten właśnie wykład młody Mickiewicz zalecał przyjaciołom, obok prelekcji