kompanii. Służba podoficera była o tyle specyficzna, że pełniący ją żołnierz był zawsze najlepiej zorientowany w tym, co dzieje się w jednostce. <br>Misiek z niecierpliwością czekał, aż ktoś podniesie słuchawkę. Już piąty sygnał, i nic. Śpią tam, do licha, czy co? Wreszcie po minucie czekania usłyszał w słuchawce głos dyżurnego kompanii.<br>- Co jest, kito? Czemu nie odbierasz? - zrugał go z miejsca. - A gdyby tak Szulim dzwonił, to co? <br>- Sorry Misiek - dyżurny od razu rozpoznał go po głosie. - Pety wybierałem spod kratki. Nie słyszałem telefonu. <br>- Dobra, nieważne. Daj mi podoficera!<br>- Nie ma go. Poszedł po coś do sztabu. Misiek zastanawiał się chwilę