lub postaciowe o niemierzalnych w sposób ilościowy parametrach. Nawet gdy stosuje się oba ujęcia łącznie, każde z nich tworzy odrębną całość, tak jak to można zauważyć np. w pracach Krzymowskiej-Kostrowickiej (1980), Kowalczyk (1992) lub Sołowiej (1992) i wielu innych. Wynika to z faktu, że podejścia te są względem siebie komplementarne. Podejście użytecznościowe zakłada z góry cel oceny, którym jest określenie wartości poszczególnych elementów tworzących środowisko przyrodnicze (krajobraz w sensie przyjmowanym w ekologii krajobrazu zob. Richling, Solon 1996) dla określonych form turystyki lub wypoczynku. Odrębnie ocenia się np. rzeźbę terenu, roślinność lub wody otwarte dla turystyki krajoznawczej, alpinistycznej, kajakowej itd. Oceny