czas żyć jeszcze...<br><br>2.<br>Każda nowina przypomina trochę widok odległej gwiazdy na niebie, której już często nie ma w chwili, gdy jej światło dociera na ziemię. W tym sensie nowina zawsze jest spóźniona. A przecież inne sposoby doganiania umykających zdarzeń nie istnieją. To właśnie dzięki nowinie jakaś jedna część świata komunikuje się innej. Znika wtedy szczelina między "tam" i "tu", między "wtedy" i "teraz". Świat na chwilę osiąga tożsamość.<br>Mickiewicz nieraz o tym pisał. W Panu Tadeuszu dał nawet coś w rodzaju poetyckiej fenomenologii nowiny. Rzeczywistość, do której wkraczamy rozpoczynając lekturę, jest - podobnie jak jej historyczny pierwowzór - komunikacyjnie podzielona na "cichą wieś