po słuchawkę. Trzymał ją z daleka od ucha. Zaczęło coś w niej szybko skrzeczeć. Skrzeczało tak i skrzeczało. Ojciec de Vos nie poruszał się. Przez ten czas przyglądałem się jego niedużej, siwej, kształtnej głowie. Gdyby nie słuchawka w ręku, mogłoby się wydawać, że taki znużony, a zarazem uważny słucha w konfesjonale czyjejś spowiedzi. Wreszcie głos w telefonie ucichł. Czekał. Ksiądz de Vos udzielił odpowiedzi.<br>- Nie. Teraz nie mogę. Jestem zajęty.<br>Odłożył słuchawkę. Ponownie schylił się nad kartką papieru. Zanim ją przestudiował - drugi telefon.<br>- Dobrze. Idę.<br>Przeprosił mnie na chwilę. Wstałem i ja, żeby rozkurczyć nogi. Uczyniwszy to poczułem się nieswojo sam