płaszczyznach: jako środka przekazu, jako obiektu interpretacji, wreszcie jako refleksji lub postawy filozoficznej, wokół której podjęty zostaje przez artystę dialog z odbiorcą. Możemy śledzić narastanie tych wątków: od malarstwa gestu i taszyzmu, poprzez malarstwo materii, strukturalizm i pop-art - aż po pełną rezygnację ze "sztuczności" kreowania obiektu plastycznego w imię konsekracji samej rzeczywistości podniesionej do rangi sztuki w ready made, miejscach poetyckich, happeningach, activities, a wreszcie w sztuce niemożliwej i hiperrealizmie.<br> Kolejne te formy działań, widziane w aspekcie postępującej redukcji wszelkich znanych dotąd cech kształtowania artystycznego, nabierają szczególnej wagi. Stają się wszak oczywistym wyrazem adaptacji realiów świata jako podstawowego tworzywa sztuki