do samodzielnego wytwarzania podobnego sobie "potomstwa". Czysto teoretyczną zasadę owej możliwości po raz pierwszy wykoncypował jeszcze w latach pięćdziesiątych &lt;name type="person"&gt;John von Neumann&lt;/&gt;. Musiało minąć półwiecze, ażeby ta prekursorska koncepcja oblekła się nie tyle w ciało, ile w metal.<br>Na tej drodze pozornie przeszkodę nie do pokonania stanowiła następująca konstatacja: urządzenie, konstruujące własne repliki, musi, jak się zdaje, zaopatrzyć owo następne pokolenie również w pełny opis "rodzicielskiej" konstrukcji. Stwarzało to perspektywę tak zwanego &lt;foreign lang="lat"&gt;regressus ad infinitum&lt;/&gt;, jeżeliby te procesy powstawania kolejnych generacji nie miały ustać.<br>Modelem, który przezwyciężył ów paradoks, stał się dla &lt;name type="person"&gt;von Neumanna&lt;/&gt; po prostu organizm człowieka, czyli ssaka. Co