powodu, że nieuchronnie wikłają nas one w uprzedmiotowianie wszystkiego, <br>co poznajemy. Wyodrębnienie przedmiotu poznania pociąga za sobą <br>świadomość odrębnego podmiotu poznającego, a więc niejako automatycznie <br>pojawia się dualizm podmiotu i przedmiotu. Jak można przekroczyć dualizm <br>podmiotu i przedmiotu poznania, skoro w każdym akcie przedmiotowego <br>poznania dualizm ten na nowo się konstytuuje? <br>W odróżnieniu od Heideggera Nishida przyznaje otwarcie, że jego <br>stanowisko jest w pewnym sensie dogmatyczne. Odwołuje się bowiem do <br>filozoficznej tradycji Wschodu, w której po procesie demontażu przystąpiono <br>&lt;page nr=305&gt;<br>do konstruowania wizji rzeczywistości jako 'nicości absolutnej'. Nishida <br>odrzuca jednak tradycyjną buddyjską terminologię, bardzo rzadko odwołuje <br>się do sutr buddyjskich czy komentarzy