jakbym nie miała wtedy lat czterech, ale czternaście. Za karę park stracić miał dla mnie urok bajki o elfach, a stać się ze wszech miar złowrogim miejscem zlotu postaci mrocznych i upiornych, spotykających się w komnatach nakreślonych przez krzaki spirei i szczególnie cuchnącego czarnego bzu. To tam właśnie chadzał pan konsyliarz Drosselmeyer z porcelanowego zegara. I tam zajeżdżały nocą karety złych wróżek albo powóz Królowej Śniegu. I tam mogłabym spotkać "dziadziusia Witka", o zgrozo! I spaliłabym się za wstydu.<br>Strona podwórza nie chciała mieć w sobie nic z czarodziejstwa. Najwyraźniej dlatego, że była na prawo. Stróż Jan zwyczajnie zamiatał ją brzozową