praktyce artysty jest tak dostrzegalna, rozszerza się nawet na historię nowożytnej poezji", zaciera podziały, niweluje granice, przyczynia się do pojmowania sztuki jako jedności. Narodzinom nowego porządku towarzyszy rozpacz, ale przecież "anarchia była matką dobroczynnej rewolucji", toteż jako na "szczęśliwą katastrofę" oczekiwał nadejścia "anarchii" także w sferze estetycznej.<br>Z tym entuzjazmem kontrastował styl klasyczny, dominujący w końcu wieku XVIII w liczących się teatrach Europy. Jego europejskim wzorcem poprawności i nienaruszalną ostoją była paryska Comédie Française (Théâtre Français), powołana edyktem królewskim już w 1680 roku; dla romantyków stawała się naturalnym celem konfrontacji z ich nowatorskimi koncepcjami teatrologicznymi. W Londynie przełomu wieków, drugiej ówczesnej