o godzinie piątej. Przy świetle czołówek jak najciszej, by nie budzić innych, zbieramy swoje rzeczy i przez wybite okno wydostajemy się na zewnątrz. Kiedy zeskakuję z blaszanej beczki, którą ktoś dla ułatwienia postawił pod oknem, nie mogę oprzeć się magii wstającego świtu. Przez czerń nocy przebija róż jutrzenki, delikatnie rysując kontury gór. W dole bledną światła Chamonix. Przed śniadaniem czeka nas jeszcze 300 metrów podejścia wzdłuż torów kolejki. Tuż za tunelem wykutym w skale na małej, ostatniej stacyjce Tramway du Mont Blanc przygotowujemy posiłek. Jak zwykle do wyboru kaszka owocowa lub zupki chińskie. Towarzyszy nam mały koziołek, którego rodzinę będziemy mieli