potraktuje się kontynenty jako jednostki tektoniczne wraz z szelfem, odkrytym przez Johna Murraya podczas ekspedycji statkiem "Challanger" 1872-76. Złożył je ze sobą Alfred Wegener, z zawodu zresztą meteorolog, w 1912 roku i skonstatował zbieżność struktur geologicznych, a także areałów występowania niektórych kopalnych organizmów w specyficzny sposób przekraczających granice dzisiejszych kontynentów. Umożliwiło to wyeliminowanie hipotetycznych lądowych pomostów pomiędzy kontynentami - niewątpliwy postęp zgodnie z zasadą brzytwy Occama.<br>Próbując odgadnąć przyczyny rozpadnięcia się tej pierwotnej układanki (ryc. 4.2) na dziś występujące części, Wegener odwołał się do koncepcji bezwładnego pływania kier sialu po morzu simy. Posuwając się, kontynenty pchać miałyby przed sobą simę