sprawę, iż adresatem dramatu jako dzieła scenicznego jest publiczność o wiele liczniejsza niż dawniej i z innych sfer pochodząca - w programowych tekstach wciąż powracał problem "tłumu" jako odbiorcy.<br>Newralgicznym punktem tych dyskusji była różnica między prawdą potocznego życia a prawdą sztuki. Wizualność teatru - pisano - unaocznia, ukonkretnia, obnaża odstępstwa niesione przez konwencję od prawdy potocznie dobrze znanej, w sferze wyglądów i języka. Zarazem jednak odrzucenie konwencjonalnej sztuczności zdawało się grozić nadmiernym zbliżeniem do imitowania, odejściem od istoty sztuki.<br>Szło zatem o stworzenie stylu, który, zachowując autentyzm "prawdy życia", wznosiłby ją w sferę iluzji. Za zaczątek dyskusji na ten temat można uznać szkic