jakie "półtora roku"! Najwyżej trzy miesiące. I jaką "intensywną"! Najzwyklejszą pod słońcem, a w moim przypadku nawet, można by rzec: powściągliwą.<br>Lecz przede wszystkim mój poziom znajomości języka w ogóle nie miał związku z zajęciami szkolnymi. Od wczesnego dzieciństwa miałem lekcje prywatne, a nadto jeszcze rodzice zmuszali mnie nieustannie do konwersacji w domu i lektur w tym języku, nękając uwagami, że braki w tym zakresie to "wstydliwe kalectwo", "dowód nieokrzesania", a nawet "wstyd i hańba". - Dawniej każdy młodzieniec z szanującego się domu znał co najmniej francuski! - padały napomnienia. - Że zaś dzisiaj tak nie jest, bo "inne są obyczaje", to nie jest