jedynej może w życiu okazji.<br> W kilka godzin później, kiedy wysiadam z pociągu, w drodze do domu zastępuje mi drogę zgraja lokalnych konsumentów sake. Ciągną za ręce, popychają, zawieszają na szyi.<br> Podcinam pierwszego z nich i rzucam pod nogi dwu stojących z boku. Leży. Wybijam z ręki butelkę dziobatemu i kopię go prosto w twarz. Uciekającego lekkim ruchem głowy zapoznaję z twardością płyt chodnika. Czterdziestego wysyłam do krainy szczęścia uderzeniem w tył głowy. Nie powróci stamtąd nigdy...<br> Oczywiście wszystko dzieje się przed oczyma wyobraźni. Malowane kipiącą we mnie wściekłością. Zannen desu, zannen desu - bardzo przepraszam. Bardzo przepraszam - mówię przez zaciśnięte zęby