rozumieć ich rozpacz i poczucie niesprawiedliwości, choć nigdy się do końca nie wie, czy się rozumie, można tylko porównywać z tym, co się przeszło samemu. <br><br>Z czasem więc oni także zapominali o poczuciu niesprawiedliwości, stawali się niezaangażowanymi, beznamiętnymi, obojętnymi obserwatorami życia w sanatorium, oddanymi tylko walce z sobą, tworzeniu swoistego kordonu bezpieczeństwa, za który nie ma prawa się dostać choroba współlokatora.<br>Najgorszym jednak doświadczeniem w sanatorium była możliwość wolności. Fakt, że z sanatorium w każdej chwili na własne życzenie można wyjechać, że w pobliżu są inne sanatoria, gdzie leczyli się tylko reumatycy, zaledwie zawałowcy, co najwyżej pacjenci po operacjach neurologicznych, którzy