a potem siadasz w domu i o tym piszesz. Przecież pisząc o takich wrażeniach, stręczymy się ze swą wrażliwością. Pokazujemy ją stokroć wrażliwszą. Dopiero pisząc, przeżywamy naprawdę to, czego tam nie mieliśmy czasu przeżyć. Teraz wyciągamy z torby jakieś na chybcika pozabierane (pozrywane) fragmenty i zaczynamy z nich tkać swoją koronkę. Teraz dopiero patrzymy w twarz napotkanych przed paru godzinami istot. Coś tam zostało, jakiś cień wokół ust... a nie pamiętamy nawet koloru szalika lub kapelusza. Teraz się to wszystko dokleja. Brakujące części, które się nagle okazują potrzebne, domyśla się, sprowadza skądinąd lub robi na nowo. W naszych rękach powstaje teatralna