Czy już się boi?... Ale żona jego leżała, zwinąwszy się w kłębek, podłożywszy rękę pod głowę, i spała spokojnie.<br>Księżyc był niewidoczny tej nocy, gdyż chmury zasnuwały całe niebo. Na krańcu miasta wiatr do padł smrekowego lasku i szalał w nim przez cala noc, a nad ranem ujrzano wyrwane z korzeniami pnie drzew i rozrzucone po całym polu połamane gałęzie. Wiatr w obłędnym wirze przerzucił się na drugi kraniec miasta i tam, w podwórku jakiegoś wielo piętrowego białego gmachu, kręcił się obłędny i dziki. Potem szarpnął bramą wjazdową i zaczął walić w nią słupami żółtego piasku i kurzu. Przez tę bramę