specjalizacji, jakiej podległy kopytne, których palce utraciły wszelką ruchliwość, a ruch kończyn ograniczony został do jednej tylko płaszczyzny. Mogły też małpy wykorzystać chwytność rąk do manipulacji drobnymi przedmiotami, nie w czasie ruchu, co prawda, gdyż dwunożność była u nich ze względów anatomicznych niemożliwa, ale podczas postoju, gdy przybierały postawę siedzącą, korzystając z silnie rozwiniętych pośladków. Siedzące małpy naziemne to częsty widok. Ich ulubionym zajęciem w tej pozycji jest iskanie, które rozwinęło się już na etapie życia na drzewach i które spełnia bardzo ważną funkcję utrzymywania spoistości grupy i podkreślania hierarchicznych różnic między osobnikami. Jeszcze inny użytek czynią z rąk <orig>dżelady</>, podobne