u niego nigdy nad rzeczywistością dnia. Należy do wszechobecnej powszedniości.<br> Gdziekolwiek rodzi się świat tej poezji, w nadzwyczajności czy pochodzi z, tak zwanego, zwykłego życia, poeta wszystko stara się sprawdzić samym sobą, zarówno drobiazgi materialne, jak wielkie pojęcia abstrakcyjne, szczegóły topografii miejskiej i szlaki długich podróży, "naczelną metaforę" i komórkę kotki Mizi". Czynił tak w poczuciu odpowiedzialności za znaczenie (w tym rodzaj rytmu) słów, sylab, głosek. Jego poezja może się zacząć już od głoski. Odpowiedzialność za głoskę? Więc minimalizm? Tylko pozorny. Pisanie przede wszystkim. Nic nie było dla niego ważniejsze i nic większe niż być świadkiem, uczestnikiem i "przekaźnikiem" dziania się