indziej, wtedy i nigdy. I śmierci nie ma, nie, nie ma śmierci! Wiecznie chwieje się i chwiać będzie czub orzecha za wielkim oknem weneckim, wiecznie klęczą i klęczeć będą na jadalnianym dywanie szarosiwe cienie.<br>Mylą mnie te sny. W ich zwierciadle odwracają się moje czasy i kierunki. Topografia myślenia wywija koziołka. Côté cour zamienia się miejscem z côté jardin. Jak w zabawie w komórki do wynajęcia. Więcej potem we mnie odwrócenia niż prawdy. Dlatego będę musiała wpisywać te wnętrza w swoje sztuki i słuchowiska, tam się utrwalą, utkwią nieruchomo, odczarowane, nie prześladujące mnie już na jawie. To jest jak magia. Odczynianie