nie pociągało <br>mnie właściwie. Uważałam jednak, że życie, <br>które prowadzą, jest tak bogate, barwne i zachwycające, <br>że zazdrościłam im go z całego serca. Szczególniej <br>chłopcom. Chłopcy bawili się najczęściej w bandytów <br>albo w Indian. Podwórze nie było dla nich podwórzem, <br>ale dżunglą, brama - jaskinią, a kuchenne schody - "Górami <br>Skalistymi". Do krain tych przybywali na papierowych łódkach <br>płynących kanałami i na dany sygnał uciekali przed <br>"bladą twarzą", którą to "bladą twarz" <br>reprezentował dozorca Mateusz, walący ich miotłą za <br>nieporządki i wrzaski na podwórzu. Bo Mateusz z podwórza <br>to nie był wcale ten kłaniający się i pochlebnie <br>uśmiechnięty Mateusz z frontowych schodów! To