Jowisza. Jednakże ziomek Oorta, Gerard Kuiper (1905-73) (na podobny pomysł wpadł też w tym samym czasie Kenneth Edgeworth, którego praca jednak przez dłuższy czas pozostawała w zapomnieniu), zdał sobie szybko sprawę z tego, że skoro jądra komet zawierają znaczne ilości lodu, musiały - przed trafieniem do obłoku - powstać raczej na krańcach Układu Słonecznego, w ciemności i chłodzie. W roku 1951 Kuiper wyraził przypuszczenie, że być może ich niedobitki krążą do dziś tuż poza orbitą Plutona.<br>Takie były teoretyczne narodziny obłoku Oorta i pasa Kuipera. Ale przełom w badaniach nad obiema hipotezami dokonał się dopiero w latach osiemdziesiątych, kiedy za sprawą coraz