ostatniej bramy - obejmującej łukiem czerwone morze ruin i oddalone, bure sylwetki idących na przełaj ludzi - stoi ruda Estusia z włosami rozwianymi w słońcu, unosi powieki i z wahaniem, pytająco wskazuje palcem siebie; trzasnęły gdzieś drzwi zamknięte z rozmachem; a z dołu, z suteryny na drugim podwórku rozlega się rozpaczliwy krzyk krawca: "Regina, Regina, dolej mi wody!" W stajni Mordchaja Sukiennika głuchy rumor.<br>&lt;page nr=123&gt; Zatarta w pamięci twarz wynurzyła się z cienia i wuj Jehuda staje nad nimi - z ramieniem wysuniętym miękko do przodu. Ostatnie, niskie promienie barwią nikłym pyłem jasny zarost, łagodnie plamią blade czoło, lgną do białej koszuli widocznej spod rozchylonego