sam, dobrze krawcowi znany głos. Krawiec chciał błagalnie wyciągnąć w jego kierunku ręce, ale zrozumiał, że Widmar w ciemnościach tego gestu nie zobaczy i pozostał bez ruchu .<br>&lt;page nr=161&gt;<br> Jęknął tylko: - Boże mój, niechże pan nic złego nie zrobi!... - Chodźmy - powtórzył Widmar i chwyci? go za marynarkę. - Cóż to za podłość! - usłyszał krawiec, ale nie zrozumiał, do kogo ten wykrzyknik się odnosi. Doszli już do rogu płotu i zawrócili na lewo. Obaj potykali się co sekunda o jakieś pnie i kamienie. Gdy byli już prawie pod oknem, przystanęli.<br>- Ciszej, panie szanowny, ciszej - stęknął krawiec i zamarł.<br>Kanciasty cień w oknie stał nieruchomo i