wiem, czy szanowny pan będzie mógł zobaczyć coś więcej - szepnął z dołu krawiec.<br>- Muszę!... - chrapnął Widmar, raz jeszcze przyjrzał się mówiącemu krzakowi i nagle kopnął go nogą. - Wstawaj!<br>Wtedy krzak urósł przed nim do rozmiarów niskiego drzewka .<br>&lt;page nr=163&gt;<br> Płochliwa smuga światła kładła się wąskim pasmem na trawę. ale Widmar, jak i krawiec bali się wyjść z cienia. Byli schronieni przed wiatrem: zasłoną płotu i kamienicy i krawiec słyszał nowe: całkiem wyraźnie ciężki i nierówny oddech Widmara. Parę razy przychwycił nastawionym uchem jakieś gardlane dźwięki, jakieś niejasne połączenia smętnych westchnień i najgorszych przekleństw. Potem przyłapał długie, niepowiązane zdanie, że koniecznie muszą dostać latarkę