dystyngowany. Hans uśmiechnął się, przypomniawszy sobie, jak palcem wskazywał pasujące do smutku kolory. <br>Mijał lipy i ukosem przecinał skwer. Czuł w sobie nadmiar wrażeń nie do wprowadzenia pod jedno sklepienie. Zamiast liści olch, które odrywałyby się, żeby mu towarzyszyć aż do progu plebanii szumem pożegnalnym, ujrzał karpie porozpruwane, jak nadpływają, krążą mu wokół głowy i biją tępymi pyskami o jego czoło z betonu. <br>Otrząsnął się. Drzwi do kuchni były uchylone. Zapukał. <br>- Proszę... aaa... Bitte, Herr Professor... Proszę siadać. Za chwilę będzie kolacja... W tutejszym radiu mówili o księdzu proboszczu. Nawet ładnie. Dali kilka wypowiedzi parafian... ludzi z sercem. - Głos jej się