szczęście nie ma tłoku. Znajduję miejsce, gdzie powinno najmniej trząść, i myślę już tylko o tym, jaki będzie ten nasz tydzień u ojca. Jakie będzie powitanie. Układam słowa: <br>- Ewo, to jest mój ojciec... i mój dom. <br> Ewa...<br>Panicznie się bałam obcego, ale ono ustąpiło przede mną i zostawiło mnie w kręgu ciszy. Całymi dniami jestem sama. Andrzej znika gdzieś z ojcem. Małgośka krząta się przy gospodarstwie. Czasem widzę jakichś ludzi z daleka w polu albo słyszę ich głosy, kiedy przychodzą do ojca poradzić się o to czy owo. Właściwie okropne są tylko posiłki. Choć nawet wtedy nie męczą mnie zbytnio rozmową