międzyczasie spięło mu mięśnie i zmienił położenie ciała, bo teraz wszystko, co widział, to była Mgła. Mgłę widział, Mgłę słyszał, Mgłę czuł. Zaryczeć! Wierzgnąć! Ugryźć! Biec, biec, biec! Ale nie miał już nóg, nie miał już rąk, nie miał już twarzy. A przecież pamiętał, jak biega po zielonych równinach; pamiętał krew na języku i ciężkie bukiety zapachowe. Mógł! Gdyby tylko! Pamiętał przecież, wciąż pamiętał. Byle się ruszyć! <br>Lecz Mgła - Mgła to wypaliła. Coraz gęstsza, cięższa, bardziej żrąca, bogata smakami. Straszliwy ogień kwasu skauteryzował mu wszystkie zakończenia nerwów. Zatracił Hunt poczucie teraźniejszości i skalę czasu. Naraz bowiem było już "po" i wszystko