potrzeby sądownictwa. Tyle tylko, że król Wizygotów, podobnie jak król Burgundów, nie był rzymskim prawodawcą. Nie zastępował on kodeksów Teodozjusza lub innych cesarzy własnymi normami, lecz nakazywał sporządzić z nich odpowiednio uproszczony wyciąg, aby sędziowie znali i właściwie rozumieli rzymskie prawo, gdyż było ono nadal obowiązującym prawem Rzymian w jego królestwie. Równolegle obowiązywało tam odrębne prawo Wizygotów, początkowo oparte na tradycji ustnej, a od czasów Euryka także na pisemnej kodyfikacji królewskiej. Codex Euricianus i Breviarium Alarici artykułowały na piśmie istniejący w państwie wizygockim dualizm etniczno-prawny39.<br>Lex Romana Visigothorum i Lex Romana Burgundionum opierały się na kodeksach nieistniejącego już cesarstwa, nie