najlepszej z moich żon.<br>- Roszko - rzekłem z mocą następnego dnia, gdy zaczaiwszy się przed biurowcem, w którym Roszko pracuje, zdybałem go wczesną porą. - Roszko, jesteś sknerą.<br>- Ja? - zdumiał się Roszko. - No coś ty!<br>- Ależ jesteś.<br>- Nieeee, ja na pewno nie.<br>- Mówię.<br>- Naprawdę? Coś ci się wydaje, przyjacielu.<br>- Głupek - skomentowała mnie krótko najlepsza z żon. - To trzeba załatwić sposobem. Może po prostu bywaj z Roszkiem tam, gdzie przyjmują karty. Po prostu.<br>Ten genialny w swej prostocie pomysł nie doczekał się realizacji. Raz nawet udało mi się zaciągnąć przyjaciela pod restaurację obklejoną znaczkami kart, ledwo je Roszko jednak zobaczył, natychmiast zaparł się przy