Las, gdy się popatrzy, wydaje się blisko, ale gdy zaczynasz iść, to się oddala. A nie mogłam się zatrzymywać, bo musiałam przejść z lasu do lasu w ciągu nocy, zanim się rozwidniło. Jeśli mi się nie udało, to musiałam kryć się w oborze albo stodole. Czasem udawało mi się wydoić krowę, prosto do ust. To było moje jedyne ciepłe pożywienie. Raz po ciemku zobaczyłam coś na ziemi w lesie. Podchodzę, mężczyzna i kobieta, nieżywi. A spod żakietu kobiety jak pierś wyziera bochenek chleba. I ja podniosłam ten chleb, umoczony we krwi. Nikomu tego dotąd nie wyznałam. Odkroiłam scyzorykiem tę mokrą część