gorącą herbatą, tym razem z płatków róży i kwiatu lipowego (każda rodzina miała swoją receptę na "doskonałą" herbatę) ruszyłyśmy w ciemnościach przez zamarzniętą rzekę i dalej na południe ulicami opustoszałego miasta. Drogę oświetlał słup czerwonego ognia - płonęły jakieś składy z paliwem. Przez dobre kilka kilometrów, aż poza Szaflary towarzyszyła nam krwistoczerwona łuna pożaru. Jakoś raźniej było iść w świetle, zwłaszcza że o tej porze na drodze nie było jeszcze nikogo. Szło się w zupełnej samotności i ciszy śnieżnej nocy.<br>Ku zdumieniu sąsiadów, pojawiłyśmy się znów na &lt;dialect&gt;wyśnim&lt;/&gt; końcu Sobiczkowej. Zaczęło się oczekiwanie na ucieczkę okupanta. Tymczasem pod Tatrami nadal panował spokój