końcu z rozmachem zawsze się wywracali. Sandra i jej kuzynka pływały najlepiej. Obie miały jednakowe czepki, które jeszcze podkreślały ich podobieństwo. Im i mnie udało się na rowerze utrzymać najdłużej. Odsadziliśmy się od lądu spory kawałek. Minęliśmy strefę łach. Za nią rozciągał się obraz morza prawdziwie pięknego, lazurowego, przezroczystego jak kryształ. Rzuciliśmy się w nie, choć rower trwał pod nami jak opoka. Jeszcześmy popłynęli dalej w tej zimniejszej, ale cudowniejszej wodzie. <page nr=49> Wreszcie zaczęto na nas krzyczeć z brzegu, że czas na obiad. Sandra i nie-Sandra popłynęły wprost. Ja jeszcze musiałem zapędzić rower do hangaru. W połowie drogi wydostałem się na