już pośród żyjących, odnajdzie je na szczycie wiekowego drzewa, zarosłe mchem, stare jak pamięć. Chciał koniecznie ukończyć napis, zanim czyjaś ręka spadnie na jego ramię, zanim pierzchnie ta cicha zmowa z lasem wilgotnym, powietrzem wieczornym i ciszą. Posłyszał lekkie, skradające się stąpanie i ledwo słyszalne brzęknięcie metalu. Z nagłym, ogłuszającym krzykiem odwrócił się błyskawicznie. Ktoś drobny, niewielki zapadł za krzak leszczyny. Leżał tam cicho jak jeż, sam widać przestraszony i instynktownie szukający ratunku w bezruchu. Krywko zaszedł krzak od tyłu. Kucał tu Ferdzia z głową schowaną pomiędzy wielkie liście łopianu. Obok niego leżała fajerka i drut. Polek kopnął go bez gniewu