wydawało się ciemne, złe i pogmatwane, stało się jasne i przejrzyste. Popatrzył na kuzyna żony z sentymentem i z poczuciem wewnętrznego spokoju.<br>Niespodziewanie weszła Róża. Tak niezręcznie, że nieomal nadepnęła Spinozę. Kot z piskiem odskoczył, jego zielonkawe ślepka wyrażały żal, że można tak nie uważać.<br>-Caute, Spinoza, na Boga, caute - krzyknął Jassmont i zamilkł, widząc szczere zażenowanie na twarzy żony. Była w tym bezbronna i jeszcze piękniejsza. Śniada cera, podszyta miękkim, ciemnym rumieńcem, lśniła intensywnie. Brwi wygięte w gotycki łuk i oczy szarozielone, ale tak samo jak tamtej nocy gwiaździste, przykuwały uwagę. Skąd z nagła tyle dojrzałej urody? Wyczuwał w niej