po chudą książeczkę. Pan już trzymał w ręce wieczne pióro. "Na pamiątkę sympatycznego spotkania w dniu niesympatycznym" - pobiegły szybkie litery dedykacji. Oszołomiony Jerzy stał z otwartym tomikiem. Bał się, że zamaże cenny napis. A autor mówił coś bardzo szybko. Stali już obok siebie, oparci plecami o półkę z zakurzonymi, biednymi książczynami poezji. Jerzy nie pamiętał, kiedy się dowiedział, że tamten mieszka na Wilczej trzydzieści siedem, i na pytanie: "A kolega (kolega!)?" - podał bez wahania swój adres. Nie wiedział kiedy, po kilku westchnieniach tamtego w chwilach, gdy za szybą przesuwał się zielony mundur, uznał, że jest on niewątpliwie mocno zaangażowany. Nie zauważył