trawy albo gałązka rzucona po szamańsku, po cygańsku. Cudowna gra z fantazją i własnym lękiem, podniecająca i wstydliwa zarazem. Wysoki łysy żandarm przechylony przez płot, wymiotował. Drugi, grubasek, wyśpiewywał na całe gardło "Ich hab mein Herz in Heidelberg verloren", a granatowy policjant Sekuła zapinał rozporek. Dymiąca kałuża moczu zieleniała w księżycowym świetle. Sekuła machnął ręką na widok zaskoczonego Jassmonta. - Panie pisarz, co pan, od kurwy wraca? - zawołał.<br>- Nie, od znajomego - odpowiedział Jassmont. Nie wiedział, iść czy się zatrzymać. Odór moczu kręcił w nosie jak tabaka.<br>- Idź pan śmiało, nie bój się pan, te schlane świnie nie wiedzą nawet, jak się nazywają