inspiracji doktora<br>sierociniec, gnieżdżący się od 1907 roku w przypadkowym budynku<br>przy ulicy<br>Franciszkańskiej, zyskał normalne warunki działania. Była to<br>placówka, która<br>miała gromadzić żydowskie sieroty i półsieroty w różnym wieku<br>niezależnie od ich<br>statusu społecznego i pochodzenia. Ten nowatorski ośrodek wychowawczy,<br>organizowany przez Janusza Korczaka, nie miał w takim kształcie ideowym<br>poprzedników.<br> Koszt budowy Domu Sierot otwartego 27 lutego 1913 roku wyniósł<br>- wraz<br>z zakupem parceli - 138 tysięcy rubli. Dyrektorem został Janusz<br>Korczak, którego<br>wspomagał zespół ofiarnych wychowawców z najbliższą współpracowniczką<br>Stefanią Wilczyńską na czele. Zgodnie ze statutowymi założeniami<br>Dom Sierot<br>oprócz sprawowania funkcji opiekuńczej był równocześnie placówką badającą<br>problemy