był zasadniczo sojusznikiem swojej epoki, uważał się za jej współtwórcę, starał się być obiektywnym w swoich ocenach i korygował je w kolejnych wydaniach, gdy mu się z dystansu czasu wydały niesłuszne i krzywdzące, witał z entuzjazmem każdy nowy, obiecujący talent, choć jednocześnie zgodnie ze swym światopoglądem człowieka czynnie zaangażowanego w kształtowaniu polskiego życia zbiorowego krytykował ekstremalne estetyzmy Przybyszewskiego czy Miriama i preferował pisarzy wiernych patriotycznym i obywatelskim obowiązkom literatury, jak Żeromski czy też Wyspiański, wychodząc z założenia, że każda wielka i autentyczna sztuka wyrasta z życia i służy jego potrzebom. Książka od pierwszego wydania wzbudziła w sferach literackich sprzeczne wrażenia i