i Krakowskiego Przedmieścia stał wózek z gorącymi kiełbaskami. Mężczyana w kapeluszu na głowie i wystającym spod palta białym kitlu zaglądał do buchającego parą wnętrza. Zatrzymali się. Dziadzia, starając się utrzymać równowagę ciała i języka, zaczął mówić z patosem:<br>- Nocny... bez snu... nocny człowieku... co karmisz zabłąkanych... wygłodzonych trudami... nocy bezsennej... któż ci wynagrodzi twe poświęcenie? &lt;page nr=120&gt; Ochch. Tam w górze czeka cię nagroda... wszystkie wózki w niebie... będą należały do ciebie. Sama... &lt;orig&gt;samatary&lt;/&gt;... .&lt;orig&gt;sumartery&lt;/&gt;... &lt;orig&gt;samatyra&lt;/&gt;... &lt;orig&gt;saramatytaninie&lt;/&gt;... &lt;orig&gt;samarytani&lt;/&gt;... Ech. Bóg cię &lt;orig&gt;wysowicie&lt;/&gt;. Daj nam po kiełbasce.<br>Jedli z apetytem, a dobry człowiek nakładał im co chwila nowe porcje. Potem zażądał sześciu złotych. Dziadzia wręczył