już dawno. Dla spawaczy żywił wielki podziw i był bardzo dumny, kiedy każdy z nich ścisnął mu rękę na pożegnanie.<br>Zima była blisko. Przemijał rok 1941. Nocami chwytały przymrozki, rano szron lśnił na kępach traw. Woda w rzece oziębła, odstręczała od kąpieli. Przyjechała ciężarówka z oporządzeniem: każdy dostał na zimę kufajkę, watowane portki, czapkę z nausznikami, rękawice z jednym palcem i walonki, czyli wojłokowe buty wysokie do kolan. Z chmur gromadzących się nad stepem lada dzień mógł sypnąć śnieg. Nadbiegały wiatry porywiste, przejmujące chłodem. Kazachowie przywdziali małachaje, wysokie futrzane czapki, ale odkąd auł uciekając przed pożarem przeniósł się daleko, pokazywali się