księciem Józefem Poniatowskim, co znalazło być może odbicie w konstrukcji „dwoistego" bohatera w Malwinie: Ludomira i księcia Melsztyńskiego. Wirtemberską interesował przede wszystkim wzór rycerza bez trwogi i skazy, mniej salonowca, jakim był także książę Pepi. Brała udział w „herbatach tańcujących", imprezach teatralnych organizowanych na cześć Poniatowskiego, a w kupletach katalońskich własnego autorstwa kreowała już w 1808 r. polskiego rycerza na głównego realizatora ideałów wierności Ojczyźnie, Honorowi, Miłości. Po tragedii pod Lipskiem w 1813 pisała do Adama Jerzego Czartoryskiego o Poniatowskim jako o wiernym i dobrym przyjacielu, którego straty nie wyrówna nawet odmiana na lepsze „rzeczy" politycznych. Bohaterska legenda