opędzała się Judyta. - Boję się chorób, brzydzę, jak na mój gust życie tu trwa za krótko, czternastoletnie dziewczynki zostają matkami... Obłąkany pośpiech. Dzieci rodzą dzieci - wzdrygnęła się. - Tu nawet każdy zapach jest podszyty tchnieniem zgnilizny, swądem palonych ciał... Nie, nie pójdę.<br>Wychodząc z budynku ambasady zanurzył się w gęsty roztwór kurzu i słońca, od razu cała skóra pokryła się potem. Mrużył oczy, powietrze było pełne tęczowych cekinów, ulatywały i falowały zgodnie ze skurczami ciężko tłukącego się serca.<br>Obszedł narożnik z kępami drzew o cynobrowych pochodniach, ciemnozielone listowie podtrzymywało kiście płonących jaskrawo kwiatów. Duża, pokryta mieniącą się łuską jaszczurka stanęła na tylnych