buszu. Piwo leje się strumieniami jak w dobrym angielskim pubie. W tle brzęczy UB 40. "Please, don't make me cry" - pijacko zawodzi wokalista Ali Campbell. Gerry Pirri przypiął sobie radio do ucha i odstawia jakiś szamański taniec. Wygląda paskudnie - nogi unurzane we krwi, ciało utytłane błotem, a wszystko pokryte warstwą kurzu. Przed nim na trawie leży potężne, martwe cielsko, wokół którego trwa balanga. Siekiery w dłoniach, noże, stosy butelek po piwie, kawały mięsa i kość słoniowa. Gerry jest dobrym człowiekiem. Pomaga głodującym dzieciom, wspomaga instytucje charytatywne. Powiedział mi kiedyś, że dawanie sprawia mu radość. Dziś też jest szczęśliwy. Pracował na to