zbieranym z powierzchni dna, ma sens tylko wtedy, jeśli było to zabezpieczenie przed drapieżnikami.<br>Mięczaki Aparat ruchowy, którym władały najpierwotniejsze mięczaki, niewątpliwie umożliwiał im łatwe wydostawanie się spod osadu. Być może powstały z robaków przez przystosowanie jednej strony ciała do pełzania (utraciła przez to kutykulę), a drugiej do ochrony (wzmacniając kutykulę wapienną płytką muszli). Być może szereg przejść między norami typu Phycodes a norami Psammichnites jest przejawem tego związku ewolucyjnego. Najprymitywniejsze wiarygodnie rozpoznane mięczaki pełzały po powierzchni osadu za pomocą silnie umięśnionej brzusznej powierzchni ciała, ale nie ryły w nim. Ogromnym mięczakiem był najpewniej późnokambryjski Climactichnites, którego płaska brzuszna strona pozostawiła